Наследие Рима. Том 1. Oт Византии дo Кордовского Халифата и Османскoй империи - Нурлан Аманович Наматов

709

Faruk Sümer, “Turgutlular”, IA, 12/2, p. 120. Zeki Oral follows the same arguement. See Zeki Oral, “Turgut oğulları”, IV. Türk Tarih Kongresi, Ankara: TTK, 1952, pp. 153–154. For the extended version of this article, see Zeki Oral, “Turgut Oğulları, Eserleri-Waqfiyeleri”, Vakıflar Dergisi, III, 1956, 31–64.

710

Şikârî, p. 10. Another begs were Bayburt, Kaya, Mirza, Đmadeddin, and Hayreddin. Şikârî always mention Turgut Beg and Bayburt Beg as close men of Nūre Sofi and his son Karaman Beg. Later on the tribes of these two begs became known as Turgutlu and Bayburtlu. According to a legendary source, Didiği Sultan Menâkıbnâmesi, Turgut and Bayburt were brothers and sent by Didiği Sultan from Khorasan to Rūm. Another interesting point here is that according to the hagiography, Didiği Sultan was a cousin of Hacı Bektaş. See Zeki Oral, “Turgut oğulları”, p. 149. On the tekke of Didiği Sultan, see Ömür BakırerSuraiya Faroqhi, “Dediği Dede ve Tekkeleri”, Belleten, 39, 1975, 447–471.

711

Sümer, “Karamanoğulları”, p. 454; Oral, “Turgut oğulları”, p. 140; Gary Leiser, “Torghud”, EI2, X, p. 570.

712

Oral, “Turgut oğulları”, p. 155.

713

Sümer, “Turgutlular”, p. 121. Also consider Anonim Tevârih-i Al-i Osman, Giese Neşri, p. 22; Anonim Osmanlı Kroniği (1299–1512), pp. 25–26.

714

Şikârî, p. 158.

715

Although Mahmud Pasha pillaged Turgut-eli in 1463, most of Turgutlu fighters managed to flee to Tarsus with their leader. Aşıkpaşazāde writes, “Padişah Mahmud Paşa’ya eydür: ‘Durgutoğlınun kandalığın bil! Dahı üzerine var!’ dedi. Durgutlu dahı Bulgar Dağı’na çıkmış idi. Mahmud Paşa dahı bunlarun kandalığın habarın aldı. Üzerlerine yüridi. Bunlar dahı duydılar kaçdılar. Darsus tarafına aşdılar. Mahmud Paşa dahı koyub ardından yetüb alıbildüğin alıkodılar, alınmayanlar varub Darsus Eli’ne girdiler.” See APZ, p. 216. Also consider Sümer, “Turgutlular”, p. 121; Oral, “Turgut oğulları”, p. 157.

716

APZ, p. 186. Aşıkpaşazāde personally attended this battle. In the following page he says he killed an enemy during the battle and received a good horse from the sultan as a present.

717

KPZ8, p. 52.

718

“Çün Kasım Beg öldi ve nesl-i Karaman münkarīz olub madde-i fesād münkatı’ oldı. Ol diyār, günc-i bī-mār ve gül-i bī-bār olub, bilād-ābād-ı Yūnān emn ü emān toldı. Ol bucākda, ki müfsidler yatağı ve fāsid-nihād, bed-nijādlar durağıydı, bir ocak dahī var idi andan da āfāka şerār-ı nār-ı fitne intişār bulurdı. Đl dilinde Turğudlu adıyla iştihār bulmuşlardı. Hiç bir makānda Turgūdmalu ta’ife değildiler. Her zamānda ol bilādda fesādları āşikār olurdı. Fırsat bulıcak kişver-i Karamanun bir kenārına ilğār iderlerdi. Leşkere haber olıcak çıkarlar kaçarlar kūhsār-ı Bulğāra giderlerdi. Ol havālinin ahālisini ta’cīz itmişlerdi. Nice köyü issüz koyub, nice boyı tağıtmışlardı.” KPZ8, pp. 52–53. In the following page, Kemalpaşazāde narrates how Prince Şehinşah dispatch an army under the command of Karagöz Pasha on the Turgutlu and Varsak tribes, and how the latter were defeated by Karagöz Pasha. According to Kemalpaşazāde, these events occurred in 1483–1484.

719

KPZ8, pp. 23–24.

720

Sümer, “Turgutlular”, p. 121.

721

KPZ8, p. 40.

722

See KPZ8, p. 89; Sümer, “Karāmān-oghullari”, EI2, IV, p. 624; “Karamanoğulları”, DIA, 24, p. 459; “Turgutlular”, pp. 121–122.

723

Кемаль-паша-заде ярко описывает «мятежный» и тщеславный характер племенных жителей региона и рассказывает о последовательных османских кампаниях против этих племен в последние десятилетия XV века с целью их покорения. См.: KPZ8, pp. 87–110. Инальджик и Линднер справедливо утверждают, что настоящей причиной постоянной вражды тургутов, варсаков и других племен ташлы (taşlı) против османов было их желание избежать централизации османской администрации. Линднер говорит: «значит, эти кочевники каким-то образом узнали, что османы угрожают продолжению их пути. И в ответ на эту бурю кочевники искали любой порт». См.: Lindner, Nomads and Ottomans, p. 81. Фактически в течение XVI века племенная элита региона была ассимилирована системой тимара османов, и племенная структура местного общества в значительной степени распалась. См.: Inalcık, “Ottoman Methods of Conquest”, pp. 118–119.

724

KPZ8, pp. 210–212. A detailed evaluation of this attempt will come in the next chapters.

725

Sümer, “Turgutlular”, p. 121.

726

See KPZ8, pp. 23–26.

727

Chapter VII will discuss this issue in detail.

728

Halil Inalcık, “Mehmed II”, IA, vol. 7, рр. 506–535; Oktay Özel, «Limits of the Almighty: Mehmed II's 'Land Reform' Revisited», Journal of Social and Economic History of the Orient, 42/2, 1999, рр. 226–246; Jean-Louis Bacqué-Grammont, “Un rapport inédit sur la révolte anatolienne de 1527”, Studia Islamica, LXII, Paris, 1985, pp. 156–157. Another reason aroused discontent of dervish milieu toward Ottoman administration was the confiscation of waqfs by Mehmed II in 1476, obviously for financial reasons. See Beldiceanu-Steinherr, “Le règne de Selim Ier: tournant dans la vie politique et religieuse de l’empire ottoman”, pp. 46–47; Oktay Özel, «Limits of the Almighty: Mehmed II's 'Land Reform' Revisited», Journal of Social and Economic History of the Orient, 42/2 (1999), рр. 226–246. Yet it is reported that right after the conquest of Constantinople, Mehmet II bestowed Akataleptos church in the Şehzadebaşı district to Kalenderîs, who rushed to the army’s aid during the siege. See Oruç Beg, Tevârih-i Âl-i Osman, ed. F. Babinger, Hannover, 1925, p. 65; Mehmed Neşrî, Kitâb-ı Cihannümâ, II, ed. F.R. Unat-M.A. Köymen, Ankara: TTK, 1995, p. 691. O. Nuri Ergin argues, however, that this was not because of Mehmed II’s approval of Kalenderîs’ religious path, but because of the necessity to make them harmless for the society by settling in a certain place. See O. Nuri Ergin, Türk Şehirlerinde Đmaret Sistemi, Đstanbul: Cumhuriyet Matbaası, 1939, pp. 26–27.